Co roku 30 listopada – jest czas zabawy i wróżenia… To andrzejki (jędrzejówki, jędrzejki). W dawnej Polsce obchodzone były w nocy z 29 na 30 listopada, w wigilię świętego Andrzeja. Tradycja andrzejkowych wieczorów sięga bardzo dawnych czasów. Pierwsze pisemne wzmianki o tym święcie pochodzą z XVI wieku. Andrzejki w dawnej Polsce były jedną z ważniejszych dat w kalendarzu, a wróżby odprawiane w ten wyjątkowy wieczór traktowano z ogromną powagą. Wokół domów palono wielkie ogniska, które miały odpędzać złe duchy, a panny pod poduszką umieszczały męskie spodnie, aby wyśnić przyszłego męża bądź liczyły sztachety w płocie w nadziei na to, że dowiedzą się czegoś o przyszłym małżonku.

Co ciekawe, andrzejki mogą wywodzić się już z czasów… starożytnej Grecji. Imię Andrzej jest kojarzone ze starogreckim andros i aner oznaczającymi męża bądź mężczyznę lub adnreios (dzielny, mężny), nawiązującym do męczeńskiej śmierci św. Andrzeja. Inne źródła mówią o starogermańskim pochodzeniu Andrzejek, związanym z kultem boga płodności, miłości i bogactwa. [źródło: Internet]

W niemal każdej klasie młodszej dzieci miały możliwość poznać andrzejkowe zabawy, które w listopadowy wieczór możemy również organizować w domowych warunkach i dzięki temu przybliżyć i przypomnieć sobie nasze słowiańskie tradycje. Wszyscy znają: Wyścig butów, Rzut trzewikiem, Cztery filiżanki, Najdłuższa obierzyna, Serce z imionami … To tylko niektóre. Najważniejsze, że w klasach było wesoło, wszyscy doskonale bawili się, a po skończeniu zajęć uczniowie wrócili do domów z mnóstwem wrażeń!